Een groep internationale studenten van de Koninklijke Academie voor Beeldende Kunsten heeft afgelopen weekend haar intrek genomen in een drietal leegstaande woningen in de Haagse Spoorwijk. Gisteren maakte zij dit bekend aan het woonbedrijf en de advocaat van de staat, met de intentie om direct een kort geding te starten om onrechtmatige ontruiming — zoals vorige maand in de Surinamestraat weer het geval was — te voorkomen. Toen echter duidelijk werd dat de staat het huisrecht van de studenten zou eerbiedigen, werd het kort geding weer ingetrokken. Naast het voorzien in hun dringende behoefte aan woonruimte, wil het studentengezelschap met hun actie zichtbaarheid geven aan het schrijnende tekort aan betaalbare huisvesting in Den Haag.
De huizen zijn eigendom van wooncorporatie Haag Wonen, die twee jaar geleden aankondigde het vooroorlogse buurtje waar de woningen van de studenten deel van uitmaken te willen slopen. In de tussentijd is echter nog geen sloopvergunning aangevraagd en ook zijn er nog geen bouwplannen ingediend. Tegen de achtergrond van alarmerende woningnood vinden de studenten dat geen huis in de stad onnodig leeg zou mogen staan, maar juist zo lang mogelijk bewoond zou moeten blijven.
‘In een opleiding kun je niet wonen!’
De gemeente haalt alles uit de kast om universitaire opleidingen naar Den Haag te lokken (o.a. Universiteit Leiden, TU Delft, Erasmus Universiteit) en trekt jaarlijks vele miljoenen uit voor city branding, die het o.a. voor studenten aantrekkelijk moet maken om zich hier te vestigen. Betaalbare woonruimte biedt zij echter niet. Wat studenten hier wacht zijn wachtlijsten voor onbereikbare woningen, woekerhuren voor studentenhokken, couchsurfing tot ver buiten de stad en gedwongen verhuizingen door tijdelijke huur en anti-kraak. Dit jaar alleen al werden meerdere 1e-jaars- en uitwisselingsstudenten bij gebrek aan woonruimte genoodzaakt om hun studie in Den Haag af te breken en naar huis terug te keren.
De studenten stellen dat de woningnood een onhoudbare situatie is, waar nu eindelijk structurele oplossingen voor moeten worden afgedwongen. Ten eerste door paal en perk te stellen aan de uitverkoop van de stad. Ten tweede door toe te zien op efficient gebruik van de woningvoorraad en hoog in te zetten op het realiseren van betaalbare woonruimte in leegstaande gebouwen zonder woonbestemming.
Daarbij is het van belang dat de gemeente haar banden met de anti-kraakbedrijven voorgoed verbreekt. Immers, door de verantwoordelijkheid voor haar leegstaande vastgoed op zogenoemde leegstandsbeheerders af te schuiven, werkt de gemeente alleen maar meer verkapte leegstand in de hand. In veel anti-kraaksituaties wordt een zo klein mogelijk aantal rechteloze bewoners (in de dubieuze rol van betalende bewaker) over een zo groot mogelijke oppervlakte uitgespreid, waardoor grote delen van gebouwen jarenlang leeg blijven staan. Ondertussen worden miljoenen binnengehaald over de ruggen van woningzoekenden en neemt de druk op de woningmarkt alleen maar verder toe.
Als wonen een recht is, waarom blijft het dan voor velen onbereikbaar? Verwacht wordt dat de woningnood in de Nederlandse steden de komende jaren alleen maar verder toe zal nemen. Dat vraagt om solidaire actie, want wie niet kan wachten zal het recht op wonen moeten opeisen!
